save me | نجاتم بده P5

*درخواستی
...ﻛﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺟﻤﻠﻪ " ﺟﺎﻧﮓ ﻫﻮﺳﻮﻙ ﺗﻮ ﻣﻘﺼﺮﻱ " ﺭﺍ
ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.

ﺣﺎﻝ:
ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﺪﺕ ﻫﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻭ ﺗﻴﺮﮔﻲ ﺑﺮﺩﻩ
ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭﻙ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ!
ﺑﺎ ﺗﻔﻜﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻮﺟﻴﻦ ﭼﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ
ﻏﻤﺰﺩﻩ ﺍﻱ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﺍﺿﺢ ﺷﺪﻥ ﺩﻳﺪﺵ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺳﻔﻴﺪ
ﺭﻧﮓ ﺷﺪ.
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺷﻴﺮﺟﻪ ﺯﺩ ﻛﻪ: ﻣﮕﺮ ﻳﻮﺟﻴﻦ ﻗﺼﺪ ﺧﻮﺩﻛﺸﻲ
ﺩﺍﺷﺘﻪ؟؟
ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﺩﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻐﺰﻱ
ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ
ﺩﻧﻴﺎﻱ ﻛﺎﺑﻮﺱ ﻫﺎ ﺑﺪﺭﻗﻪ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﻣﺎﻧﻊ
ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺷﺪ.
+ﭘﺎﺭﻙ ﺟﻴﻤﻴﻦ!
ﺍﺧﻢ ﻛﻤﺮﻧﮕﻲ ﺑﻴﻦ ﺍﺑﺮﻭﺍﻧﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ.
+ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﻗﺘﻞ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻴﺪ!
ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺳﺮ ﺍﺯ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ
ﻣﻐﺰﺵ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻭﺭﺩﻧﺪ.
ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ! ﻳﺎﺩﺵ ﺁﻣﺪ.
ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻳﻮﺟﻴﻦ ﺳﺮﻛﺶ ﺭﺍ ﺳﺮﻛﻮﺏ
ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺍﻟﻬﻪ ﺁﺭﺍﻣﺸﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﺧﻮﻥ ﻏﺮﻕ
ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ.
ﺑﺎﺯ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺎ ﺑﻲ ﺭﺣﻤﻲ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﺷﻚ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺮ
ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺵ ﺷﻠﻴﻚ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﻳﻮﺟﻴﻦ ﻣﻨﺤﻮﺱ ﻗﻔﻞ ﺻﻨﺪﻭﻗﭽﻪ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﻮﻡ
ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻜﻨﺪ.
ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻏﻤﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﻟﺒﺶ
ﭘﻮﺯﺧﻨﺪﻱ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺳﺘﻮﻥ ﻫﺎﻱ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺩﺭ ﻣﻲ
ﺍﻭﺭﺩ!
-ﻣﻦ ﺟﺎﻧﮓ ﻳﻮﺟﻴﻨﻢ! ﻧﻪ ﺍﻭﻥ ﭘﺎﺭﻙ ﺍﺣﻤﻖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺍﺗﻔﺎﻗﻲ
ﺯﺍﺭ ﻣﻲ ﺯﻧﻪ.
ﺳﺮﻭﺍﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﺧﻤﻲ ﻛﺮﺩ: ﻣﮕﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﭘﺎﺭﻙ
ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟؟
ﻳﻮﺟﻴﻦ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﻛﺞ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺳﻨﺎﺭﻳﻮ
ﺗﻜﺮﺍﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻪ ﺫﻫﻨﺶ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻟﺐ ﺯﺩ:
ﺍﻭﻥ ﭘﺎﺭﻙ ﺟﻴﻤﻴﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﻨﻪ ﻣﺎﻝ ﺍﻭﻥ ﺯﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺎﺭ ﻫﺴﺖ ﻣﻦ
ﻛﺴﻲ ﺟﺰ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻟﻮﺳﻴﻔﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ!

.......................................................................................
#BTS
#hopmin
#هوپمین
#وانشات